İnsanız işte...

Rahmetli babaannem gencecik yaşında göçüp giden dedemden bahsederken bir ah çeker gözleri dolar, yanaklarından kınalı saçlarına doğru akan göz yaşlarını yazmasının ucuyla siler sonra "öyle işte oğul" diye dalardı uzaklara... "Ebeee! Daldın." sözümüze toparlar kendini, döner yüzünü bize bu sefer de gülerek dedemle geçirdiği neşeli zamanlardan anılarını anlatırdı.

O zaman anlamazdım onun o ruh halini... Derdim "ebe az önce ağlıyordun, şimdi gülüyorsun. Ağladığını anlıyorum da gülmene aklım ermiyor."

"Oğul ne bileyim işte... ben biliyom mu ne ettiğimi" derdi.

İnsanız... Şimdi ben de babaannem gibiyim... Babamdan konuştuğumda ya da konuşulduğunda zaman oluyor göz yaşlarımı tutamıyorum... Ağlıyorum... "Babam"dan başka bir söze dönmüyor dilim... Biraz zaman sonra çocukluğumuzu gülerek bize anlatan babamı anlatıyor babam gibi gülüyorum...

İnsanız işte...

Geçen akşam arkadaşlarımla hayatı konuştuk... aklımız eriyormuş gibi ahkam kestik yaşadıklarımıza...sonra söz geldi dayıma... "şimdi Ali Şahin olsaydı" diye başladılar "şöyle derdi böyle söylerdi" diye anlatmaya... katamadım bir söz sözlerine... "Ben dayımı çok özledim" diyebildim... "Biz de özledik" dediler...

Bu sabah balkonumdan serin serviler altında kalan kabrine doğru seslendim.

"Bugün duruşman yok mu dayı, neden hâlâ uyumaktasın?? Haberin olsun, seni çok özleyen var."